Ik weet nog dat Abraham mij op het puntje van mijn stoel kreeg tijdens dat WK in Duitama. Op de laatste klim reed hij weg en met nog maar een paar kilometer voor de boeg kon het haast niet meer mis. Het enige dat hij nog hoefde te doen was rechtdoor over een vlakke weg. Simpel, toch?! Maar ineens viel mij de rare vorm van zijn achterband op. Zo plat als een dubbeltje en dat met nog 5 kilometer te gaan. Ik schreeuwde tegen de TV-commentatoren: ‘Zien jullie dat nou echt niet?! Hij heeft een lekke band!’ Het duurde nog een aantal kilometer voor ook bij hun het kwartje viel. Ik hielt het niet meer. Ging Abraham het WK winnen met een lekke achterband? En dat deed hij! Wat een held!!

Het was een voorbode van wat hij allemaal kon, want hij schreef later ook de Ronde van Spanje op zijn naam, won meerdere etappes in grote ronde en leek op de goede weg om een waardige opvolger van Indurain te worden. De spanning was iedere volgende ronde gewoon voelbaar door het beeldscherm heen. En zo stil als hij was, zo stil vond ik ook dat hij uiteindelijk het wielrennen verlaten heeft.

Nog altijd is hij de man die op een lekke band het WK op zijn naam schreef. Iets dat maar weinigen, of misschien wel helemaal niemand anders kan zeggen. Abraham, wat heb je mij toen laten genieten in de laatste 5 kilometer, iets dat nu maar zelden meer voor komt.