1989
Het is onderhand meer dan vijfentwintig jaar geleden, toch lijkt het soms net of het gisteren gebeurd is… Ik logeer als negen jarig jongetjes bij een vriendje voor een paar dagen. Dan gaat de telefoon… Het is mijn vader. Normaal gesproken is er dan niet niks aan de hand, maar hij belt vanuit het ziekenhuis. Mijn moeder is met haar fiets over de kop gegaan tijdens een van de wekelijkse ritten op het lokale wielerbaantje. Ze leeft nog.
Ik denk dat ik toen (gelukkig) nog wat te jong was om alles te kunnen bevatten. Ze was er slecht aan toe. Na een week ging ik voor het eerst langs en het enige dat ik mij herinner, of misschien wel wil herinneren, is dat ze roerloos in bed lag. Iets dat heel veel indruk op me gemaakt heeft. Gelukkig is er sindsdien een hoop veranderd. Mijn moeder had een stalen frame met toeclips, een veel te grote zonnebril en ze had een zwart ‘leren bandjes’ helm op haar hoofd. Alleen de zonnebril is tegenwoordig weer helemaal hip (ze zijn zelfs weer in productie genomen), de rest is compleet achterhaald. Alles is lichter en aerodynamische geworden, maar boven al is er meer aandacht aan veiligheid die helmen bieden. De leren bandjes helm is allang niet meer, daarvoor in de plaats is er piepschuim gekomen die op grote schaal getest worden. Hierdoor is de bescherming vele malen beter dan in 1989. Maar ondanks dat denk mijn moeder wel dat dat leren dingetje dat ze toen droeg haar leven gered heeft.
Ook dit jaar was het in mijn direct omgeving twee keer goed raak met ambulances en ziekenhuisopnames
Hoe we het ook wenden of keren, vallen en wielrennen zijn helaas onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ook dit jaar was het in mijn direct omgeving twee keer goed raak met ambulances en ziekenhuisopnames. In beide gevallen was de helm compleet door de midden in plaats van de renners hun hoofden. Beide hebben de crash dankzij hun helm overleefd! Vroeger was het heel normaal om geen helm op te hebben. Gelukkig is dat vandaag de dag wel anders, maar vanmiddag nog zag ik er weer één. Een wielrenner zonder helm! En ook sommige bekende wielrenners zie je nog wel eens zonder rijden. Natuurlijk is het hun eigen verantwoordelijkheid en wil ik hier niet de moraalridder uithangen… Toch wil ik wel één ding zeggen: ik kan niet onder woorden brengen hoe blij ik ben dat ik mijn moeder en twee vrienden nog heb! Met dat in gedachten en ook mijn eigen veiligheid draag ik daarom altijd een helm als ik erop uit trek op de racefiets. Het ziet er misschien niet uit en wellicht vinden andere er wat van, maar dat interesseert me niks. Ik heb onderhand wel geleerd dat een helm je leven kan redden en misschien nog belangrijker mijn vrienden en familie een hoop ellende en leed kan besparen. Ik geef om mijn vrienden en familie en wil daarom graag een voorbeeld zijn. Ik draag een helm! Jij ook?
